Prace konserwatorskie we wnętrzu kaplicy pw. Przemienienia Pańskiego (Ordynacka, Zamoyskich) dawniej zwaną również Fundatorską i Pańską, miały charakter kompleksowy i obejmowały zarówno wyposażenie ruchome jak i wystrój sztukatorski. Niewątpliwie najcenniejszym elementem wystroju są wczesnobarokowe sztukaterie Jana Baptysty Falconiego z lat 1634-1635, tworzące na sklepieniu klasztornym niewielkiej, założonej na planie kwadratu kaplicy wybitne dzieło kunsztu sztukatorskiego. Celem prac było zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku oraz wyeksponowanie jego walorów estetycznych, w tym odsłonięcie polichromii oraz wykonanie złoceń. W rezultacie prac sklepienie odzyskało dawny blask, zgodnie z historycznym wyglądem.

Archikatedra przemyska mimo burzliwych wydarzeń w ciągu dziejów może poszczycić się gotyckim prezbiterium o sklepieniu wymurowanym w poł. XVI w., zdobionym polichromią w formie stylizowanych wici roślinnych, oraz dekoracjami figuralnymi Tadeusza Popiela z 1900 na blendach ściennych. Dekorację malarską dopełnia bogata kamieniarka oraz wyposażenie snycerskie – XIX-wieczna boazeria i stalle oraz krucyfiks. Prace konserwatorskie przy zabytkowej polichromii polegały na odczyszczeniu sklepienia i ścian z licznych zabrudzeń, dezynfekcji, utrwaleniu warstwy malarskiej, podklejeniu odspojeń, uzupełnieniu ubytków tynków i pobiał, scalaniu kolorystycznemu polichromii. Żebra z cegły ceramicznej, kamieniarskie detale ścian zostały odczyszczone, odpowiednio wzmocnione, ubytki uzupełnione i scalone kolorystycznie. Drewniane elementy wyposażenia, w tym krucyfiks z belki tęczowej, boazerie oraz stalle zostały odczyszczone z wtórnych nawarstwień, poddane truciu owadobójczemu, impregnacji, dorzeźbieniu brakujących elementów, kitowaniu, uzupełnianiu zapraw w miejscach wykruszeń oraz scalaniu kolorystycznemu ubytków. Rezultatem prac jest odnowione i odświeżone wnętrze katedry - najbardziej okazałej i reprezentatywnej świątyni Przemyśla.

Kościół w Kuryłówce to jeden z nielicznych, a poprzez to niezwykle ciekawych reprezentantów stylu bizantyjskiego na ziemiach Podkarpacia. Powstały w XIX w. na planie krzyża greckiego został ozdobiony we wnętrzu eklektyczno-secesyjną polichromią z 1923 roku, wykonaną w technice klejowej. Sceny przedstawiają Mękę Pańską w tamburze oraz czterech Ewangelistów w tondach w otoczeniu stylizowanych motywów geometrycznych. Na sklepieniu postaci aniołów w otoczeniu gwiazd. Konserwacja polichromii została podzielona na dwa etapy. W fazie konserwacji technicznej usunięto przemalowania, zdezynfekowano i podklejono odspojenia tynku, uzupełniono ubytki zaprawy. W ramach konserwacji estetycznej utrwalono i zaizolowano powierzchnię tynków i polichromii oraz scalono ubytki polichromii. W rezultacie prac malowidła kopuły zyskały utraconą barwność i świeżość, przyczyniając się znacznie do podniesienia walorów estetycznych wnętrza.

Kościół parafialny w Lesku powstały przed 1530 r. z fundacji właścicieli miasta Kmitów wznosi się malowniczo wśród wzgórz Bieszczadów. Ważnym elementem wystroju świątyni, decydującym o indywidualnym charakterze obiektu są malowidła ścienne: dwie kompozycje Jana Henryka Rosena w prezbiterium z l. 30-tych XX wieku, herby dobroczyńców kościoła w przęśle chórowym na ścianie północnej i południowej oraz gotyckie malowidła sklepienia kaplic bocznych. Głównym założeniem konserwatorskim był powrót do pierwotnej estetyki wystroju wnętrza: wyeksponowanie zacheuszów z XVIII w., tynków w kolorze pierwotnej pobiały na ścianach i sklepieniu, polichromii Rosena oraz zachowanie złoceń szlagmetalem tylko na sklepieniu zgodnie z pierwotnym zasięgiem. W toku prac prowadzonych w kaplicy Serca Jezusa odsłonięto i zabezpieczono gotyckie polichromie i kamienne detale architektoniczne, analogicznie do naprzeciwległej kaplicy św. Antoniego Pustelnika.

Malowidła Rosena w prezbiterium i nawie gł. wykonane w technice klejowej poddano pełnej konserwacji technicznej i estetycznej. W rezultacie prac wnętrze zyskało nowy wystrój plastyczno-architektoniczny zgodnie z wyglądem historycznym.

We wnętrzu barokowego kościoła w Łączkach Jagiellońskich zwraca uwagę drewniany strop pokryty figuralną dekoracją malarską ujętą w wieloboki, przedstawiającą Św. Trójcę w prezbiterium oraz Zesłanie Ducha Świętego w nawie. Polichromia datowana jest na 2 poł. XVIII w. lub pocz. XIX i przypisywana artyście, który wykonał polichromię ścian – Ignacemu Sroczyńskiemu. Przed rozpoczęciem prac konserwatorskich strop znajdował się w bardzo złym stanie zachowania. Prawdopodobnie nigdy nie był remontowany, co skutkowało zmurszeniem i znacznym osłabieniem drewna. Ze względu na szeroki zakres zadania konserwację stropu podzielono na kilka etapów, obejmujących poszczególne fragmenty polichromii. W ramach konserwacji technicznej zdezynfekowano i zabezpieczono drewniane podłoże polichromii, będące w posuniętym stadium dewastacji. Uzupełniono ubytki drewna oraz zaprawy, następnie przeprowadzono scalanie kolorystyczne polichromii. W rezultacie prac strop odzyskał blask i nowy, odświeżony wygląd, co znacznie przyczyniło się do podniesienia estetyki i walorów wnętrza.

Kaplica poświęcona Matce Bożej wzniesiona na planie zbliżonym do kwadratu powstała w latach 1635-1650. W partii sklepienia kopuły z latarnią, podzielonego sztukatorską listwą na osiem pól, znajdują się iluzjonistyczne sceny figuralne z życia Matki Boskiej pochodzące z XIX wieku. W toku prac konserwatorskich w partiach ścian poniżej kopuły odsłonięto i wyeksponowano dekorację ornamentalną w formie wici roślinnej w tonacji czerwieni i szarości, datowaną na XVII w. Na kopule, pozostałością z tego okresu historycznego jest tynk z pobiałą oraz sieć listew sztukatorskich. Polichromię zabezpieczono, utrwalono, uzupełniono ubytki tynków i pobiał oraz scalono kolorystycznie metodą punktowania. Zrekonstruowano w technice odlewu brakujące fragmenty sztukatorskich listew. Dolne partie ścian scalono w kolorze historycznej pobiały w odcieniu ugrowym. Prace konserwatorskie znacznie podniosły walory estetyczne i ekspozycyjne wnętrza kaplicy, będącej świadkiem licznych przemian stylowych we wnętrzu kościoła.